Dit zei ze
Ik ben gaan zien dat ik jarenlang verslaafd was aan het verzorgen van mijn man
Gisteren sprak ik José op een feestje. Ik had haar pas op straat langs zien komen, maar niet gesproken. Vroeger sprak ik José wel op de verjaardag van gemeenschappelijke vrienden. Maar de afgelopen jaren niet. Er zijn natuurlijk een tijd geen feestjes geweest vanwege corona. Maar ook wist ik dat ze jarenlang druk was met haar depressieve partner.
José zag er goed en mooi verzorgd uit. Haar gezicht was opener dan anders.
Ik vond het erg leuk om haar te zien. Maar ik was verbaasd dat haar depressieve partner mee was naar het feestje. Dat zei ik allemaal.
En met haarzelf dan?
Ik vroeg hoe het met haarzelf ging. Het was een heel verhaal, zei ze met twinkelende ogen. Ze is begonnen met zingen en heeft hulp ingeschakeld van een coach. Muziek was altijd al haar ding. En nu brengt haar dat bij een eigen spoor. Bij haar gevoel. En bij haar kracht ook, zegt ze. ”Ik ben gaan zien dat ik jarenlang verslaafd was aan het verzorgen van mijn man.”
Zo mild is ze naar zichzelf! Ik hoor dat ze nu inziet dat ze éerdere jaren niet anders kon, dan zo intens voor haar man te zorgen. Het voelde toen als de enige mogelijkheid. Het was voor haar toen de enige logische manier om te voorkomen dat haar man dood zou gaan.
Nu ziet ze het anders. Ze ziet dat haar man zijn eigen spoor heeft; hij moet leren leven met wat er aan zwaarte is. En zijzelf? Zij heeft haar eigen spoor.
Het is nog weleens moeilijk, namelijk als ze samen op vakantie zijn. Dan is het lastiger om niet ingezogen te worden in de zwaarte die haar man uitzendt. Maar zij, José weet meestal dat ze van haar man houdt én haar eigen levensspoor wil leven. Naast elkaar.
En voor jou als moeder?
Bovenstaande gaat over de relatie tussen partners. Maar hetzelfde kan spelen tussen jou en je kind. Herkenbaar?
Vraag
Kun jij ook okay zijn met wat jij nu kunt bieden? Met wat je nu lukt in de communicatie naar je verslaafde kind? Of naar je partner? Of naar je werk?